Dekoor in Amerika, de zomer van 2012.

Met Dekoor in Amerika, de zomer van 2012.

4th of July, 13.30u. Nederlandse tijd.

In het vliegtuig naar Washington. Ja echt. Met Dekoor. En we waren potdikke een keer ALLEMAAL op tijd! Het is ongelooflijk. Van het vliegtuig heeft Dekoor bijna een kwart in gebruik. We krijgen veel eten en drinken. Een hele maaltijd met kip, aardappelpuree, boontjes, worteltjes, salade, een broodje en een gek, Limburgs, klef appelhapje. Het incheck was nog niet zo makkelijk gedaan als gezegd. PH, Koen, Gideon en Lys hadden problemen met hun Esta registraties. Dat moest dus overnieuw. Daana met Gideon naar de zelfscankassa's van de paspoortcontrole en vervolgens naar de douane gerend. In een superhip ronddraai-scanding gestaan en ik was erdoorheen. De mevrouw bij de tassen vroeg nog of we even een nummertje wilden zingen. Helaas was de rest hier niet zo voor te porren. Vervolgens heb ik het een en ander gefilmd. Wat natuurlijk teruggegeken moest worden door de douane en gecontroleerd moest worden op eventueel spionagemateriaal. Dat viel gelukkig alles mee en nu zitten we dus al keilang in het vliegtuig, naast het raam en naast Saro, achter Jasper, Renske en Marijke en voor Patrick, Annemieke en Koen. Roy zit ergens wat verder naar voren naast Rosa. Ik vond het opstijgen best eng. Voglens Saro wordt het landen al helemaal een hel en Jasper dreigde met het feit dat wanneer er een duif in de motor vliegt het vliegtuig niet verder kan. Ik zei hierop dat ik dacht dat het de duif gewoon zou vermalen, maar volgens Jasper is dat niet het geval. Volgens Jasper dus. Ik ga nu mijn horloge vijf uur terugzetten, want dat hoort erbij als je naar Washington gaat. Yay!

4th of July, 11.00u. Washington time.

The Hunger Games gezien in het vliegtuig. Een dappere poging gedaan om deze film synchroon met Saro te kijken. Dit resulteerde natuurlijk in schrikmomenten die een milliseconde na elkaar plaatsvonden. Daarna hebben we spelletjes gespeeld op de vliegtuigcomputers. Ik heb met Koen zeeslag gespeeld (1-1) en gedamd. Dik gewonnen natuurlijk. Daarna the Descendants proberen te kijken... lieve, maar saaie film.

6th of July, Cincinnati.

Jasper over zijn trommelvlies: "*plof* Wat een geluiden!"

6th of July 17.38u., Cincinnati.

Wachtende op de aanvang van ons hopelijk denderende World Choir Games jazzconcert. Keelpijn als de gekste. Vandaag gezwommen en gisterenavodn een super goed jazzconcert gegeven in 'the Blue Wisp Jazz Club'. Alleen 'Don't give up' ging hier niet zo spectaculair, voor de rest waren we echt geweldig.
5 Minuten na het concert kwamen David, Svenja en Greg binnen. Samen met hen ben ik naar het huis van Flavia, Greg, Leo, Gabi, Fafa gegaan. Dat was echt super leuk. Veel gekletst met deze lieve familie. De kinderen waren erg blij met de uit Nederland meegebrachte stickers. Ik heb nog 'American Idol' samen met de kinderen gespeeld op de playstation in de kelder. Ze zongen natuurlijk allemaal even prachtig. En ik heb vuurvliegjes gezien! Supervet! En Gabriela bleef maar liefdevolle tekeningen voor me maken. Nu heel erg zenuwachtig de competitie afwachten.

7th of July, 7.42u., Cincinnati.

Ja hoor. We hebben de jazzcompetitie gisteren genaild. Ze gingen al staan bij een van de laatste noten van 'Traffic Jam'. Ook een jurylid is blijkbaar gaan staan. En volgens mij was het niet Johan Rooze. Dat zou erg onhandig van hem zijn ook. Hij was officieëel niet onze jury, maar er was een jurylid uitgevallen. Anders Edenroth zit vandaag bij Pop in de jury. Van 'The Real Group'. Ik zit nu als eerste en enige bij het ontbijt. Omdat mijn keeltje snakt naar the met honing en omdat ik ontzettende honger had. Gisterenavond op een banaan en een mueslireep na, mijn avondeten overgeslagen. Ik had veel te veel keelpijn en wilde gaan slapen. Als ik vandaag een nootje kan zingen ligt het aan dat besluit van gisterenavond. Gisteren was ook het 'Pop the Night Away' concert. Superer cool. Bij de old-school Amerikaanse nummers, zoals 'Traffic Jam', 'Zombie', 'Freedom', en 'We are Young', ging het publiek zelfs tussen de nummers door staan. Echt geweldig! Wat een kick gaf dat!
Ik heb vannacht trouwens in mijn slaap iedereen wakker geschreeuwd. En ik durf te zweren dat er een of ander alarm heeft geklonken. Wanneer weet ik niet meer. Rare, maar eindelijk wel, lange nacht. Echt fijn, langer dan drie uur slapen. Dat kan ook eigenlijk best de oorzaak van mijn keelpijn zijn. Of het warmteverschil tussen buiten en binnen in het land van de Airconditioning.
In Cincinnati zie je trouwens overal vliegende varkens. Dit komt blijkbaar doordat er veel varkensvleesverwerkers en varkensslachterijen in en rondom Cincinnati waren. Het vliegende varken is nu de mascotte van Cincin geworden. 7.56u. en nog steeds geen Dekoor. Ja. Ik kan gewoon zo slecht uitslapen! We hoeven vandaag trouwens pas om 10.00u te verzamelen. dat zal de reden van het verlate ontbijt zijn denk ik. Nou goed, ik vind het ook wel even prima om alleen te zitten. :)

8th of July, 8.12pm Cincinnati.

Guess what. Wij zijn wereldkampioen Jazz en Pop. O mijn God. We hadden echt grote concurrentie van 'The voices of Unity' en 'Stellenbosch University Choir'. Stellenbosch was ook al kampioen bij twee andere categoriëen. Even voor de duidelijkheid. Stellenbosch is een koor uit Zuid-Afrika die met 120 springende zangers fantastische harmonieën en regieën op het podium weten te zetten. Wij zijn met dertig en doen ongeveer hetzelfde... Maar blijkbaar beter! Ha!
Maar goed, we verwachtten niet dat we Pop zouden winnen. Echt niet. Op Jazz durfden we wel te hopen. En de seconde dat we hoorden dat we hadden gewonnen flipte iedereen de pan uit. Tranen over wangen, kusjes, bier, knuffels, grote camera's en het volkslied. "Lalalalalalaala!"- gezongen tijdens het tweede couplet. En vandaag dezden we dat dunnetjes over. Wereldkampioen in de twee coolste categorieën ever. Beter dan in China. Misschien Riga 2014? Lekker dichtbij! Msischien kunnen we ook meedoen met Gospel dan!
Na de Awardceremonie ben ik naar de familie teruggegaan. Cathy, haar man, kleinkinderen en iedereen was er. Superleuk. Daarna het kampioensconcert. Helemaal onze stemmen kwijtgezongen. Daarna in het zwembad van het hotel gezwommen tot het ging onweren. En nu zijn we gezamelijk aan het eten in een of andere Schotse tent. Vanavond reizen we namelijk door naar Chicago. En dat vind ik vet spannend.


12th of July, donderdag, Chicago.

Gisteren bij de Hancock Tower opgetreden. Vandaag in de Union Station. Vet mooie hal. Twee keer een set gezongen, tussendoor wat hoestbuien. Maar het gaat al beter. Ik ben wel vet moee---------------------------

16th of July, maandag, New York.

Donderdag ging het weer beter met me. een beetje uitgeslapen en 's middags met zijn allen naar het strand geweest. Dat was echt heel erg relaxed. Ik had met Rosa en Marte een parasol gehuurd voor maar liefst 15 Dollar. Wow, vet duur, maar erg nodig en fijn. Lekker gezwommen dus in Lake Michigan, spelletjes in het water gedaan en veel watersport en rugby uitgevoerd. Hierbij is Hans nog door zijn rug gegaan. En ik heb een Iron Man ijsje op. Hierna zijn we in twee groepen, Team Renée en Team Maurits, naar de Acme Gospel Church gegaan. Team Renée was natuurlik het eerst daar. En we waren met het openbaar vervoer. Blijkbaar was dat een hele dappere prestatie want we kregen een stande ovatie van de mensen daar toen we dit vertelden. Wat een geweldige mensen. Precies het type mensen dat je verwacht bij een Gospelkerk in een buitenwijk van Chicago. Fantastisch. Ze kookten voor ons en namen ons vervolgens mee naar de kerk om ons te betrekken bij hun knetterharde, vibratogevulde repetitie. Ze zijn geweldig. Vooral de leidster van het koor, Janet. Een hele pittige tante. Ze leerden ons Gospel zingen en knuffelden ons dood bij afscheid. Wat een machtig mooie groep mensen was dat!
Vrijdag ben ik met Pieter, Roy, Renske en José naar het Aquarium geweest. Was ook superleuk. we kcohten alledrie een moustache ring die temperatuur gevoelig is en Pieter en Roy hebben nog in een stilstaande roeiboot gezeten. We zagen gigakrabben en haaien en kwallen en dolfijnen. Super leuk. Daarna gingen Pieter en Roy naar het hostel en gingen de dames de stad in. Supergoedkope kleren en nagellak gekocht. In een toeristisch winkeltje hebben we nog pruiken gepas en gefotografeerd. 's Avonds gingen we salades eten en nagels lakken. Diezelfde avond probeerden we binnen te komen bij 'The Green Mill", een jazzcafé waar de vriendin van Johnny Depp geweigerd was omdat ze haar ID vergeten was. De 21-minners kwamen natuurlijk niet binnen. Wij hebben op ingenieus initiatief het hele hostel versiert er op de jarige Eva T gewacht. Deze kwam, redelijk zat, om half vier terug bij het hostel en we hadden alles. Slingers, toeters, hoedjes, kaarsjes in een muffin, alles. En ze vond het heel leuk.
Zaterdag sliep iedereen uit, en Eva bereidde haar verjaardagsbbq voor. Deze behelste hamburgers en hotdogs. En tijdens de briefing 's avonds bleek dat Sjoerd al sinds het ontbijt niet meer gezien was.  Deze had niet begrepen dat de bbq niet facultatief was en had tot redelijk laat in het scheikundig en natuurkundig museum rondgelopen. Gelukkig was hij weer terecht!
Die nacht reisden we onder mijn bezielende leiding (;)) om 3 uur naar New York. Duurde nog heel lang voordat we in het hostel waren. Om 12u waren we er denk ik. Toen gingen we 's middags naar ene gospeldienst in New York. Deze was echt doodeng. In een gigantische schouwburg. Een blanke vijftiger stuurde hier zo'n duizend donkere mensen aan om het letterlijke woord van de Bijbel te volgen. Dekoor, althans, de delegatie die was gegaan, had op dat moment pas twee uur slaap gehad. Éen voor een vielen ze in slaap. Iedereen was kapot. Daarna aten we pizza en broodjes en ik ging met Marte, Annemieke en Lisa naar huis. We waren echter flink verdwaald en onze thuisreis duurde letterlijk twee uur. Bij thuiskomst ben ik maar lekker gaan slapen.
Zo gaan we naar de 'Voices of Namibia'kijken en luisteren. ik ben benieuwd. Ontbijt hier is beter geregeld dan in Chicago. Daar stond een bak beslag waarmee je pancakes mocht bakken. hier hebben we een eigen ontbijtzaaltje met een ober die alles klaarzet. Vier soorten cereals, en toast en jus d'orange. Heel Nice.
Oja. Gisten in het vliegtuig nog bessensap over Saro heengegooid. Niet chill. Hij werd er knijtertjeboos van. Woensdag gaan we zijn spullen bij de stomerij ophalen. Ik hoop dat de vlekken er dan wel uit zijn.

21 juli, weer thuis.

Weer thuis. Het concert met de Voices of Namibia, nouja, de ontmoeting, was erg leuk. Afrikanen in kekke Afrikaanse pakjes die halfnaakt door een kerk dansen. En ze zongen ook een aantal nummers van ons repertoiire die wij natuurlijk tien keer beter zignen. Zo deden ze bijvoorbeeld 'The Battle of Jericho'. Pff. hilarisch! Maar oged. Ze verstonden on Nederlands en na hun concert zijn we met ze naar Times Square gegaan. Overal lampjes en reclame maar bijna geen geluid. Taxi's werden eromheen geleid en je hoort er alleen de mensen praten. We hebben daar nog 'We are Young', gezongen. Voor onszelf, en dat was supervet. Tijdens het nummer, waarbij we in een kring met de gezichten naar elkaar toe stonden, verschenen er steeds meer camera's en smartphones boven onze groep. Ruim 400 mensen luisterden spontaan naar de slotnoten van ons nummer. Hierna gingen we naar huis. Dinsdag was de vrije dag. Roy was 's ochtends gaan hardlopen in Cnetral Park en dus ging ik met de groep dames mee. Shoppen. Iedereen naar de Forever 21.Een kekke Amerikaanse winkel waar veel goedkope kleren te halen zijn. Ik vond het echter leuker om bij de gigantische Disney Store en de Toys R Us rond te kijken. Dus dat deed ik ook. 's Avonds zijn we tegen studentenkorting van maarliefst 37 dollar naar Porgy en Bess geweest op Broadway. Dat was super mooi. We zaten op de eerste rij. Dat was even wennen, maar ook wel heel gaaf dat je alles zo goed kon zien. Roy zat in de pauze in de orkestbak te gluren en een van de muzikanten vroeg toen aan hem: "Are you having fun?"Heel grappig.
 's Avonds nog wijn in het hostel en toen slapen. Woensdag was het de dag vanhet inpakken en verkassen. Oké stop dat klopt niet. Ik gooi de dagen door elkaar. Woensdag ben ik met Roy naar de dierentuin in the Bronx geweest. Dat was echt de mooiste, grootste dierentuin die ik ook gezien heb. De dieren hadden superveel ruimte. Er waren regenwouden met mist, alles helemaal nagebouwt. Een gorilla keek met zijn hand boven zijn ogen door het raam naar Roy en het was de warmste dag in New York. 's Avonds regende het en we gingen naar ons concert met de Salvatones. Ons concert ging geweldig en ik heb zelfs mijn 'Sing While We Trip It' solo gezongen. Ik miste maar twee noten gelukkig! Naderhand gingen we met de hele groep naar een pizzeria waar we salsales kregen van Andrès en waar Roy een knoflookpizza kreeg.
Donderdag was dan toch de dag van het inpakken. We vertrokken naar Paul van de kerk. Een nette muzikale man met een blijkbaar gigantische donkere boyfriend. We kregen zijn huissleutels mee en op zijn dronken broertje na hadden we het rijk voor ons alleen. Maar we moesten nog meeten met het barbershop gebeuren. The Voices of Gotham en the Sirens of Gotham hadden een veel te hoge dunk van zichzelf en een te lage dunk van ons. Dekoor stond te popelen om te laten zien wat ze kon. En we hebben ze weggeblazen. Vervolgens gingen we met die lui stappen. In een café waar de 21-minners een kruis op hun hand kregen, gingen de Voices steeds in formaties van vier barbershopstandards zingen. Door elkaar heen.  En knoerhard. Erg irritant. Een groep van Dekoor ging beneden zitten en rond een uur of twee ging iedereen naar huis. De huissleutel leverde wat paniek op, maar toen we eenmaal binnen waren was het een heel erg relaxt toevluchtsoord. Vrijdag ontbeten met Paul en daarna in het sjiek met de koffers naar het viersterren hotel the Barclay. Daar nog wat nummers gezongen. Vet! Toen naar het vliegveld. Daar de laatste dollars uitgegeven aan onzin. En de terugvlucht. Een directe vlucht van maar zes uur! Prima te doen. Tussen Saro en Jasper op de achterste bank van het vliegtuig. Gezellig. OP het vliegveld onthaald door de famielie met rozen en gigantische spandoeken. Daar nog één laatste keer gezongen en afscheid van elkaar genomen. Thuis een prachtige fototaart aangesneden en champagne gedronken. Nu dit boekje aan het bijwerken.
Conclusie? Amerika was groot, wanstaltig en boven alles, FANTASTISCH!

Een Poolse Expeditie  (Zeg dit in de stem van Ash van Pokémon als hij de titel van aflevering aankondigd. Superawesome.)


25 mei
19.45: Op weg naar het conservatorium voor de eindvoorstelling van José.
20.30: Omver geblazen worden door deze eindvoorstelling van José.
22.00: Horen dat José een welverdiende 9 heeft gekregen.
22.41: In de trein naar Lunetten waarbij steeds meer verdwaalde Dekoorleden onze coupé in lijken te stappen.
23.00: (Verwachtte vertrektijd) We horen dat de bus een uur vertraging heeft.
23.10: Ren- en Tikspelletjes op het parkeerterrein. Denk aan slingertikkertje, Lekker en Vies (de 18+ versie), en  Commando Pingelen in het groot.
23.45: Met zijn allen in de bus! Energie-level schiet even door het dak. We gaan echt vertrekken nu!
23.55: Ja hoor! We zijn echt onderweg!

26 mei
0.00: In de bus bij Roy, Koen en Pieter aan een tafeltje. We gaan pas spelletjes doen als Koen klaar is met zijn (vieze?) blaadje lezen...
1.00: Jeej! Voor het eerst in mijn leven Koehandel spelen.
1.15: In Oldenzaal. Christoph ophalen. Tja. Het was toch op de route. ;)
1.30: Tot de conclusie komen dat Koehandel echt een koeienPOEPspel is.
3.00: Nu pas klaar met Koehandel. Pieter vertrekt naar het rustige gedeelte van de bus om een uiltje te knappen.
3.30:  Een erg actieve en wakkere Christoph sluit zich aan bij ons tafeltje. Hij zegt dat hij nog nooit in Nederland gekaart heeft (Nu eigenlijk nog steeds niet, want we waren al over de grens naar Duitsland. Maar goed het idee is natuurlijk al ernstig genoeg) We leren hem Jokeren en dat pakt hij erg snel op. Al lig ik intern wel steeds in een scheur als hij schoppen Pik(of Bik) noemt.
4.15: Nu wel weer klaar met Jokeren en maar eens proberen of Roy en ik ook een oogje dicht kunnen doen.
5.15: Wakker gebeld worden door een telefoontje dat ik in 'the heat of the moment' verschrikt wegdruk van Papa die naar Pinkpop vertrekt. En weer in slaap vallen.
7.30: WAKKER!
9.00: Chillen bij een wegrestaurant buiten in de zon. Mensen hebben ijsjes gehaald. Keivroeg voor ijs vind ik. Maar dat kan natuurlijk aan mij liggen.
10.30: WE ZIJN IN POLEN!
10.35: De stress slaat toe en plotseling is er een verwoede pre-generale repetitie gaande.
10.55: We zijn bij het hotel, waar de typisch Pools ogende gids ons staat op te wachten. Psjemek. Zo klinkt zijn naam als ik het fonetisch op zou schrijven. Hoe je het in het Pools moet schrijven wil ik niet eens weten.
11.00: Heel mijn koffer uitruimen op de hotelkamer terwijl Roy al in slaap is gesukkeld.
11.10: Ook maar in slaap sukkelen.
13.00: Beneden aankomen voor de lunch. Deze was echter al om 12.15 begonnen! Catering in de stress! Oorzaak van de vergissing is niet meer te achterhalen en we leggen ons erbij neer.
13.15: Snel naar de hotelkamers, tassen pakken voor de dag en vervolgens buiten kijken wie we nog kunnen vinden.
14.00: Mee met Psjemek en Sjaak, Piet Hein, Chaim, Annemieke, Roy.
14.30: Even in een Pools winkelcentrum de Bershka bekijken met Annemieke (De Poolse mode is hoerig en uit de jaren tachtig)
14.45: Weer meeten met de GUYS. En verder lopen door Szczecin.
15.00: Veel lelijke kerken en vervallen gebouwen. Dan een scheepswrak dat uit de weg lijkt te groeien. Het interessantste van deze tour lijkt toch wel het verhaal te zijn van Psjemek over het oversteken. Er is een stoplicht in Szczecin over een grote weg. Die voor de voetgangers steeds maar heeeel even op groen gaat. Psjemek moest hier iedere dag oversteken om naar school te gaan. En dat oversteken was volgens hem een heel avontuur. En wat een avontuur was het poe-poe! (valt reuze mee, maar je moet niet treuzelen).
15.10: Heel even binnengespiekt in de oudste kerk van Szczecin. (Niet de mooiste denk ik)

Vanaf hier kunnen de tijden verschillen van de werkelijkheid, 'cause I lost all track of time'

15.20: We zijn plotseling op een soundcheck van een of ander Oekraïns festival. Mannen schreeuwen door microfoons en overal staan kraampjes die me nog het meest doen denken aan Sziget.
15.40: We geven aan Psjemek aan dat we nu echt wel toe zijn aan bier. Hij zegt dat hij ons naar de nieuwe-oude (of oude-nieuwe) stad wil brengen. En dat doet ie!
15.50: Ja hoor. We zitten aan het Poolse bier. Twee soorten die ik niet meer kan opzeggen smaakten ons goed. Sjaak en Chaim, die beseften dat we pas om 22.00 of 23.00 die avond weer zouden gaan eten besloten ook een versnapering te bestellen. Pierogi Ruski. Als ik het goed heb onthouden. Dumplings met spek en ui.
16.30: De dumplings zijn nergens te bekennen. Psjemek gaat het ze eens vragen.
17.00: Daar zijn de dumplings.
17.15: We lopen terug naar het hotel. Onderwege stoot Sjaak zijn door de teenslipper onbeschermde teen aan een betonblok dat (natuurlijk) op de Poolse weg lag.. Hij vermeldt ons nog dat het echt wel veel pijn doet. Wij zijn echter allemaal bekend met de pijn van het stoten van een teen en zeggen hem dat het vast zo over is.
?: We moeten snel onze spullen pakken want de bus die ons naar het concertgebouw zal brengen staat al klaar.
?: In de bus worden de ervaringen van de dag uitgewisseld en Psjemek verteld precies wat hij ons die dag al had verteld, maar nu door microfoon van de bus.

Ik stop nu met de tijdsaanduidingen want vanaf nu heb ik echt geen flauw benul van tijd meer.

Als we in het concertgebouw zijn gaan we meteen omkleden en soundchecken. De akoestiek in de zaal is fantastisch maar aan ieder van onze regieen moet iets veranderd worden door de trappenvorm van het podium. De zenuwen kicken nu echt in.
Na het schminken sluipen we de zaal in om te luisteren naar ons voorprogramma. Dit koor uit Berlijn heeft blijkbaar talloze prijzen gewonnen. Als ze echter het podium op komen lopen doen ze mij voor als een bijeengeraapt zooitje. De een draagt een gekleurde broek, de ander draagt een sjaaltje... Het is niet echt op elkaar afgestemd. Hun samenzang is geweldig, maar ze doen niets met regie.
Ik was eerlijk gezegd een beetje bang voor ons voorprogramma. Wat nu als wij slechter waren?

Bij het intro van hun laatste nummer sluipen wij de zaal uit. In de hal doen we een geluidloze scrum en de fles Jägermeister (door Psjemek nog voor ons gehaald) gaat er goed in. We staan klaar om het podium op te gaan. Het Berlijnse koor besluit nog een toegift toe geven (Please get it over with) en na een (voor mijn gevoel) ellenlange aankondiging zijn wij dan aan de beurt. We komen binnen in onze glanzende jurken, strakke pakken en met onze gespannen glimlachjes, en gaan onmiddellijk in regie staan. De mensen in de zaal gaan wat rechter zitten. Wij gaan ervoor.

 De eerste helft gaat fenomenaal, het publiek wil simpelweg niet stoppen met klappen. Zelfs niet als wij al klaar staan te wachten voor het volgende nummer. Christoph moet ze met een dankbaar handgebaar tot stilte manen. En daar gaan we weer.

De energie die we van het publiek terugkregen was terug te voelen, en vooral te horen, in ons volume bij de favoriete nummers. Als een na laatste nummer is Melodies From Heaven aan de beurt. En dat is eigenlijk altijd al een nummer wat alleen door dikke gospelmannen in jurken gezongen kan worden. Laat staan dat een Nederlands studentenkoortje dat overtuigend zacht kan zingen. Echt niet. Wij knalden de tonen eruit en ook de eerste solist van dat nummer was uitermate gemotiveerd en had bij de generale nog niet met microfoon mogen oefenen.
We weten nog steeds niet wat er nu precies mis ging, maar toen de priesterachtige solist zijn prediken uit ging schreeuwen in de microfoon was er vooral veel  gruntgeluid te horen. Oude Poolse vrouwtjes reikten verschrikt naar hun oren en ik pieste bijna in mijn broek van het lachen.
We geven nog een daverende toegift en het concert is afgelopen.

Als we vervolgens op de trappen van de het gebouw een nieuwe foto voor de website willen maken komen er meerder fotografen op ons afgerend en proberen mensen tussen ons in te kruipen om met ons op de foto te gaan. Heel rare gewaarwording.

Na het concert bekijkt Rogier (Doc.) de teen van een hele bleke Sjaak. Deze teen is erg dik en purper aangelopen. Rogier spalkt de teen en Sjaak kan er weer even tegenaan.

Rond een uur of 22.00, kan ook 23.00 geweest zijn, is het dan tijd voor het avondeten. We zijn uitgenodigd bij het koor van Psjemek. Deze hebben een geweldige BBQ in elkaar gezet voor ons en na ons te hebben toegezongen stortten we ons op de lekkernijen. Dat volgende half uur gebeurden er een aantal dingen. Een liter bier vond zijn plek in mijn maag. Ik probeerde van alles wat te proeven, het was namelijk allemaal overheerlijk. En toen de discolichten aangingen en de discoklassiekers klonken begon iedereen te dansen. Mijn oververmoeide maag trok dit echter niet zo goed. En dus was ik rond het uur van 1 genoodzaakt met de door Psjemek geregelde taxi naar huis te vertrekken. Ook Sjaak, Christoph en (natuurlijk) Roy gingen mee. (hij kon mij tenslotte niet zomaar alleen laten).

27 mei. 
De volgende dag kwamen de verhalen. Ik had niet veel gemist, maar wat ik had gemist was stuitend. Voor de rest was deze dag was een chilldag. De winkels waren dicht vanwege tweede Pinksterdag en dus besloten we maar weer terug te gaan naar het oude-nieuwe terras, waar we vervolgens de rest van Dekoor terugvonden. Iedereen wilde wat eten op dat terras en dat zorgde ervoor dat we met dertig man sterk de serveerster, van wie het haar eerste dag was, helemaal gek maakten. Ze bakte er niet zoveel van en de groep splitste zich op. Met Gideon en Annemieke heb ik die middag Wodka, Pindakaas-Kitkat en Chips met de smaak CHAKALAKA ingeslagen. Vervolgens zijn we schaduw gaan zoeken in het park alvorens naar het restaurant te gaan waar we die avond zouden eten. Na het eten haastten we ons zingend terug naar het hotel waar de chauffeurs op ons stonden te wachten. Iedereen stapte de bus in en onder het genot van NOG een fles Jägermeister en Toy Story 3 begonnen we de terugreis. 

Wat een avontuur. Ik vond het geweldig en ik heb nu nog veel meer zin gekregen om met deze geweldige groep mensen naar Amerika te gaan om een nog veel groter avontuur te beleven. <3

Dit was Gijs.

Gijs was mijn baby. Het knuffeltje ging met me mee naar huis toen hij nog maar zes weken oud was. Nog een klein bang bolletje bont dat stil in mijn handen lag. En Gijsje groeide. Iedere dag werd ik rond de klok van zes wakker gemaakt door mijn zachte vriend welke ik dan uit zijn kooi liet om hem zijn dagelijkse ochtendronde door mijn kamer te laten rennen. Maar al te vaak kwam hij me eerst hartverwarmend bedanken door op het bed te springen en mijn gezicht af te likken.
Dag in dag uit was hij bij me. In de trein, bij het thuisfront, in het park bij Dekoor, waar hij werd omgedoopt tot heuse mascotte.

Gijs is er niet meer.

De foto links is van zijn allerlaatste dag. Lekker rondgerend in het gras. Door iedereen geknuffeld en geaaid. Platters gesnoept en geposeerd voor prachtige foto´s. Vervolgens uitrusten bij mij binnen op het matje. Niets aan het handje. `s Avonds in zijn kooi. Hij vond het altijd vervelend als die kooi dicht moest. Ik heb hem die nacht alleen gelaten. Zijn laatste nacht heb ik hem alleen gelaten. Toen ik de volgende dag thuiskwam om hem mee naar het park te nemen was het voorbij.

Gijs is nog geen drie maanden oud geworden. Toch voelt het alsof hij jaren bij me was. Het doet zo veel pijn. Mijn kleintje, mijn huppeltje. Mijn baby. Ik mis je.

Gijsje, slaap zacht lieverd. Ik zal je nooit vergeten.

08-03-2012 / 21-05-2012

Dichten

Dichten is saai,

Ik zie een haai.

Dichten is stom,

Ik heet geen tom,

Dichten is kut,

Een huis is geen hut,

Een hut is een huis,

Ik voel me er thuis,

Rijmen is naar,

En het leest zo raar,

Dit gedicht is slecht,

En dat meen ik echt.

Bedrieglijke dromen.

Dromen zijn bedrog,

Dat is wat ze zeggen toch?

Waarom lijken ze dan zo echt?

Heeft iemand dat al eens uitgelegd?

Met werkelijke dingen en herkenbare mensen,

En waarin gebeurtenissen plaatsvinden die je niet zou durven wensen,

Waarom lijken dromen zo reëel?

En grijpt de angst soms naar je keel?

Maar maak je over deze dromen maar geen zorgen,

Ze zijn allemaal voorbij morgen.

kleine meisjes

Kleine meisjes worden groot,

Gaan op een dag zelfs met de billen bloot,

Ze zullen precies doen wat ze willen,

Zoals taarten eten om die puberhormonen te stillen,

Ze kleden zich zoals jij ze niet wilt zien,

En krijgen vriendjes, een stuk of tien,

Maar denk niet te snel dat het tijd is ze los te laten,

Want meestal hebben ze pas veel te laat in de gaten,

Hoe het is om volwassen te zijn,

Dan voelen ze zich weer als meisjes klein,

En dan willen ze weer je dochtertje zijn.

zondagskind

Donderdag 17 juni.. Dé dag des oordeels. Chagrijnig. Vervelend. Zenuwachtig.

Ik kon me werkelijk nergens mee bezig houden. Ik ben nog even naar de stad geweest, en ik heb nog een nieuwe jurk gekocht, maar de aandacht lag toch echt ergens anders.

Tussen 16.30u en 18.00u konden ze bellen. En ‘ze’ belden alleen als je gezakt was. Wie die ‘ze’ precies waren wist ik niet eens. Maar dat was ook niet belangrijk, ik wilde gewoon níet gebeld worden.

16.30u. Ik zat achter de computer, mijn mobiel naast me, de huistelefoon binnen handbereik. Ik was er klaar voor! Mama flikkerde frietjes in de frituur, maar ik moest de telefoon afwachten. Continue in contact met mensen met eenzelfde probleem en stressniveau. Twitterend, msnnend, hyvend, etc. Vroeger moet dat toch heel anders zijn geweest… Maar het was reuzespannend. Het eerste kwartier ging de telefoon niet. Het tweede kwartier ging de telefoon niet. Ik besloot te proberen om mijn frietjes te eten.

17.30u. Mijn frikadel-speciaal lag klaar, maar ik wilde toch even snel op de computer kijken of mensen al iets meer wisten. Even kijken op de Norbertus-site… en ja hoor! Daar stond een link naar de lijst met geslaagden.

In complete paniek en stress ging ik de namen langs van het VWO lijstje. Mijn naam stond er niet tussen. Mijn paniek werd ingeruild voor fanatisme toen ik zag dat ik naar het Atheneum lijstje zat te staren. Ik keek verder en zag het Gymnasiumlijstje met daarin ook mijn naam. Zomaar ertussen. Zo raar!

Op dat mooie moment kon ik niets anders dan compleet in tranen uitbarsten. De stress en spanning van de dag had mijn emotionele balans een beetje uit evenwicht getrokken, denk ik.

Nadat de hele familie was ingelicht onstond een er wervelwind van: slingers, cadeautjes, champagne, kaarten, buurmensen die aan de deur stonden, vlaggen, en natuurlijk de frikadel speciaal. Die lag daar maar, koud en alleen. En zo ontdekte ik dat ‘frikadel en champagne’ een hele slechte combinatie is.

Morgenmiddag is de diploma-uitreiking. Ik had niet gedachte dat het me zo makkelijk, en zo snel, af zou gaan. Misschien ben ik, zoals mijn ouders altijd beweren, inderdaad wel gewoon een zondagskind.